بزرگنمايي:

ایرانیان جهان - سرمقاله آرمان ملّی/ پرسش‌های بی پاسخ
سایز متن الف الف
لینک کوتاه در کلیبرد کپی شد! http://akhr.ir/6074340
١٩
٠
آرمان ملی / « پرسش‌های بی پاسخ » عنوان سخن روز در روزنامه آرمان ملّی به قلم حیدر مستخدمین حسینی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
وقتی رئیس‌جمهور با 51 درصد آرا، دولت را در دست می‌گیرد نباید 49 درصد دیگر حذف شوند و هیچ مسئولیتی در دولت نداشته باشند. در مجلس هم نباید به گونه‌ای پیش رفت که به نظر برسد مجلس یکنواخت شده و یک صدا از مجلس بشنویم. اینها تاثیر خود را در اقتصاد کشور می‌گذارد و کمک کننده نیست. به هر حال حق مردم است که نتیجه رای خودشان را در زندگی روزمره ببینند و در نتیجه بتوانند در جناح‌های مختلف در کارکرد اقتصادی کشور سهیم باشند. دیروز رئیس‌جمهور محترم در سوالی مربوط به ناکارآمدی به بحث رقبا اشاره کرد که آنها نتیجه اقتصاد را مثبت نمی‌دانند ولی اگر اقلیت هم در قدرت سهم و کرسی داشت این امر باعث می‌شد در انتخابات مجلس هم جهت‌گیری به سمت جریان‌های معدود اصلاح‌طلب، اصولگرا یا مستقل حرکت نکند و مسائل با شراکت و همپوشانی بیشتر جلو برود. بحث اقلیت و اکثریت در انتخابات مطرح بوده و رئیس‌جمهور قبلی، رئیس‌جمهور قبل از خود را تا مدت‌ها زیر سوال می‌برد و گاه حتی در بعضی موارد مشکلات بر گردن رژیم قبل می‌افتاد! اما اینها مواردی نیست که بتواند نقاط ضعفی که در اقتصاد وجود دارد را بپوشاند. رئیس‌جمهور محترم در گفت‌وگو با رسانه‌ها می‌توانست پاسخ قانع کننده‌تری به جامعه بدهند و بیشتر مردم را به تفکر وامی‌دارند که چرا این پاسخ به این صورت مطرح می‌شود و چه کسانی از آن پاسخ اقناع می‌شوند؟ در صورتی که بحث اقناع شدن در کار نیست و دولت باید بگوید برای رفاه مردم چه کرده؟ آیا رفاه مردم حتما با ماکزیمم تولید نفت و صادرات آن مهیا می‌شود که پول زحمت نکشیده‌ای به جامعه تزریق کنیم تا رفاه به‌وجود آید؟ بحث رفاه یا کیفیت زندگی فقط این بخش نیست و بخشی هم امانتداری و اعتماد است که دولت بتواند به انحای مختلف آن را تامین کند. اما خود بحث اعتماد در حداقل تفکر دولت قرار دارد و جامعه نمی‌تواند پذیرای این مطلب باشد. مردم شرایط را به خوبی می‌دانند که تحت تحریم هستیم. اکنون شاهدیم حتی بانک مرکزی هم به دنبال استفاده از ابزارهایی است که در یک اقتصاد متعادل مطرح می‌شود. یعنی بیماری هنوز به درستی تشخیص داده نشده تا برایش نسخه بنویسیم. این ایراد بزرگ به دولت و مجلس وارد است. در سوی دیگر نمی‌توان پاسخ‌های غیر دقیق و مبهم مطرح کرد چرا که مردم از این پاسخ‌ها گله‌مند هستند. صحبت‌های رئیس‌جمهور ارزشمند است ولی درد را دوا نمی‌کند، اعتماد مردم را نسبت به دولت جذب نمی‌کند و بلکه آن را کاهش می‌دهد. وقتی دولت با کمی بیش از 50 درصد انتخاب شود، طرف مقابل دیگر اقلیت نیست. اگر از آنها استفاده نشود، تقابل ایجاد می‌شود و به جای اینکه روی موضوعات اصلی تمرکز شود علیه برنامه‌های همدیگر صف‌آرایی می‌کنند. به گفته رئیس‌جمهور «مبنای کار بین دولت و مجلس قانون اساسی است و مساله مهم این است که دولت بتواند با مجلس بر سر لوایح مختلف کار کند». در حالی که همین مسائل به اقتصاد، سرمایه‌گذاری و پس‌اندازها لطمه می‌زند. رفاه هم که اصلا در کار نیست که بگوییم در جهت افزایش رفاه چه کرده‌اید؟ آماری در جهت رشد اقتصادی ارائه می‌شود درحالی که امروز در دنیا وقتی بحث رشد اقتصادی را مطرح می‌کنند با بحث رفاه و کیفیت زندگی رفو شده و آن را هم ارائه می‌دهند. یعنی اگر یک درصد رشد اقتصادی صورت گرفته باعث شده که رفاه جامعه هم به این میزان افزایش یافته است. کیفیت زندگی و آموزش و آرامش و شادی افزایش پیدا کند. مدل‌ها تغییر کرده اما فقط عدد کمی را می‌گیریم و دلمان خوش است که مثلا با نفت به این عدد رشد اقتصادی رسیدیم و بدون نفت به آن عدد. درواقع همان تحلیل‌های 1960 دنیا را به خورد جامعه می‌دهیم و دلمان را خوش کرده‌ایم. دلیل عمده‌اش هم این است که همه رفتارها به حوزه سیاسی وصل شده و اقتصاد نمی‌تواند حرف اصلی خودش را به نمایش بگذارد.