بزرگنمايي:

ایرانیان جهان - شلوارهای جین آمریکایی عشق یک هنرمند صاحب یک برند .نگاهی سریع به انبوه پارچه های کتان که به وسعت 550 فوت مربع برای خشک شدن در حیاط پهن شده بودند، و میزهای دوزندگی می اندارد. تاکایوکی اکیگویا منتظر زنگ بود. وقتی زنگ زده شد، به تراس رفت و بلند گفت: دوباره زنگ بزنید لطفا.آقای اکیگویا به کایلی موشولدر که صاحب d’emploi می باشد که یک برند محصولات و لوازم کارگاهی است می گوید.

به گزارش سایت ایرانیان آمریکا به نقل از The New Your Times آمده بود که یک دست شلوار لی را برای تنش اندازه کند. موشولدر: مقداری پول اضافه برای تعطیلات به دست آوردم و گفتم الآن موقعش است.او یک جفت از bowery blue makers می خواست، که زمانی آرم محصولات آقای اکیگویا بود. آقای اکیگویا سرش شلوغ بود. شب قبل یک خریدار از توکیو، 60 شلوار سفارش داده بود. به طور معمول برای او که 52 سال دارد، هشت ساعت طول می کشد که یک جفت از لباس هاس دست ساز را بدوزد.
او شلوار های مدل قدیمی در کارگاه خانگی اش در بدفورد – استویوسنت بروکلین می سازد. برای تقلید و ساخت شلوارهای عتیقه، او 11 چرخ خیاطی سیاه را که از سال 1905 تا 1945 در نیویوک ساخته شده اند جمع کرده و نگه داری میکند. هر کدام از آن ها سوزن های فلزی خاص خودشان را دارند که برای قرقره های خاصی استفاده می شوند.
یکی از چرخ ها را اولین بار Levi straus استفاده کرده. چرخ Co. برای لبه دوزی و حاشیه دار کردن، و چرخ دیگر برای دوخت سوراخ دکمه ها می باشد. آقای اکیگویا در واکانای در شمالی ترین نقطه ی ژاپن بزرگ شد. در سال 1996 او به منطقه ی بووری در نیویورک آمد و یک خط تولید لباس را راه اندازی کرد. آن خط تولید را به ژاپن منتقل کرد. جایی که به دوزندگان چینی چگونگی دوختن شلوار جین را می آموخت. در 2014 او به آمریکا بازگشت و دو سال بعد او برند bowery blue makers را راه اندازی کرد.
کشور زادگاه او هنوز نقش بزرگی را در دوخت شلوارهای جین بازی می کند، او کتان آمریکایی را به ژاپن برای رنگ کردن می فرستد و سپس پارچه ها برای دوخت به او بازگردانده می شوند.معمولا قای اکیگویا 25 جفت در یک ماه می دوزد،که هر کدام از آن ها از طریق وبسایتش boweryblue.come به قیمت 480 تا 580 دلار فروخته می شوند. و در فروشگاه های بروکلین، توکیو، هنگ کنگ و بانکوک، تا قیمت 650 دلار به فروش می رسند.
آقای اکیگویا از موشولدر می پرسد: شما شلوار راسته می خواهید درست است؟ و در حالی که دو جفت به او می دهد، او را به سمت اتاق پرو در راهرو راهنمایی می کند و پرده ی خاکستری آن را کنار می زند. موشولدر می گوید: این ها واقعا عالی هستند. و درحالی که به پارچه ی نزدیک سرآستین اشاره می کند می گوید: پیچ و تاب های زیادی دارد.
زنگ در دوباره به صدا در می آید، پات پراسونگ کاناسورا 45 ساله به همراه بابی نارین مونگکی 37 ساله وارد می شوند. آقای کاناسورا یک شلوار مارک bowery blues پوشیده بود که می گفت تقریبا هر روز آن را پوشیده است. آقای کاناسورا صاحب مغازه ی لباس فروشی Bangklyn east Harlem در خیابان دوم بین جاده ی 105ام و 106ام می باشد، که شلوارهای bowery blue می فروشد که نامشان را “غذای روح آسیای جنوب شرقی” گذاشته است.

از آنجا آقای اکیگویا به دنبال نمایشگاهی در منهتن برای خط تولیدش می گردد، این دو آمده بودند که با او ملاقات کاری داشته باشند. کاناسورا می گوید: به نظر من او بهترین سازنده ی شلوار جین است. اگر نگاه کنید، پارچه ی شلوار صاف نیست، به دلیل چرخ خیاطی هایی که استفاده می کند، این دلربایی بیشتری نسبت به شلوارهایی که با کامپیوتر ساخته می شوند به آن ها می دهد. اکیگویا: من نمیتوانم از دستگاه های جدید استفاده کنم، نمی توانم، چرخ های قدیمی شلوارهای جین را دست ساز تر می کنند و طرح بیشتری به آن ها نسبت به شلوارهای ماشین دوز جدید می دهند.
آقای مونگکی جلوی یک روشنایی می نشیند و تلفنش را بیرون می آورد. و به عکس های خود در یک معدن شفت تاریک نگاه می کند. او برای آقای کاناسورا کار می کند اما شروع به صحبت در مورد گردش اخیر خود با بریت ایتون میکند. ایتون کسی بود که شلوارهای جین با کیفیت را شکار می کرد و کارهایش در بین تجار به شلوارهای جین هندی شهرت دارند. او به غرب آمریکا سفر می کند و دنبال شلوارهای جین Gold rush(شلوارهای جین باقیمانده از سال های 1840 و 1850) می گردد.
سفری که اخیرا انجام داده به کولورادو بوده است که سری و محرمانه است. آقای اکیگویا می خواهد شلوارهای جین آمریکای کلاسیک را تنها به وسیله ی پارچه های کتان آمریکایی و پارچه های کتان منحصر به فرد خودش بزند. او می گوید شلوارهای جین مانند انسان ها، شخصیت منحصر به خودشان را دارند.