به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری آنا، جنبش ضد نژادپرستی در آمریکا پس از قتل جورج فلوید، وارد پنجمین شب اعتراضی شد. افزون بر شهرهای کوچک، در شهرهای بزرگ همچون نیویورک، سن دیگو، ایلینوی و واشنگتن، صحنه‌هایی مشابه جنگ‌های داخلی رخ داد و مردم به‌صورت مستقیم با نیروهای پلیس درگیر شدند. تعلل در دستگیری «درک شاووین»، پلیس قاتل و سه همکارش، یکی از عوامل مهم خشم مردم مینیاپولیس و گسترش آشوب به سایر نقاط این کشور بود. «مایک فریمن» دادستان شهرستان «هنپین» در ایالت مینه سوتا جمعه‌شب اعلام کرد که افسر قاتل با حکم وی دستگیرشده و در پاسخ به سؤالی در مورد اینکه چرا این کار با تأخیر صورت گرفته گفت: «واردکردن اتهام و دستگیری در موارد مشابه، بین 9 ماه تا یک سال به طول می‌انجامد... این سریع‌ترین زمانی است که تاکنون یک افسر پلیس طی آن دستگیرشده است.» تا اینجای کار شاید نتوان به حساسیت ماجرا پی برد اما حقایقی وجود دارد که از بحرانی بودن اوضاع به‌اصطلاح ابرقدرت خبر می‌دهد.
1. شرایط به نحوی در حال خروج از کنترل پلیس است که ترامپ طی دستوری بی‌سابقه به نیروهای مستقر ارتش در نیویورک و کارولینای شمالی دستور اعزام به مینیاپولیس داده است.
دستور آماده‌باش ارتش آمریکا زمانی مطرح شد که ترامپ از مارک اسپر، وزیر دفاع خواست تا گزینه‌های نظامی برای مقابله با تشدید ناآرامی‌های مدنی در سراسر این کشور را ارائه کند.
نکته اینجاست که این اتفاق پس از 28 سال رخ می‌دهد و از سال 1992 که ارتش برای مهار شورش‌ها به لس‌آنجلس اعزام شد، چنین رویدادی مسبوق به سابقه نیست.
2. نکته دیگری که از وخامت اوضاع خبر می‌دهد، اعزام گارد ملی به مینه سوتا و به‌تازگی به لس‌آنجلس و واشنگتن در مقابل کاخ سفید است. این یگان نظامی که از سال 1903 تأسیس‌شده، 456 هزار عضو دارد و تحت فرمان دولت و فرمانداران است. برخلاف آنچه مسئولین امنیتی آمریکایی می‌پنداشتند، حضور گارد ملی، شرایط را وخیم‌تر و مردم را عصبانی‌تر کرد و نیروهای گارد نیز نتوانستند اوضاع را کنترل کنند. حمله به مقرهای پلیس، آتش زدن امکان، اموال عمومی و خودروهای پلیس، گواه ناکارآمدی سرکوب‌ها علیه معترضان است.
بیشتر بخوانید:
ترامپ در حال تعمیق شکاف‌های نژادی، فرهنگی و قومی در آمریکاست/ کلیددار کاخ سفید، الهام‌بخش حوادث تروریستی
سریال آشوب و درگیری پلیس و معترضین آمریکایی با چاشنی حکومت‌نظامی+تصاویر و ویدئو
3. درگیری مسلحانه بین مردم و نیروهای امنیتی، اتفاق کم‌سابقه‌ای است که جز در جنگ‌های داخلی، به‌ندرت در کشورها رخ می‌دهد. روز گذشته، اداره امنیت عمومی ایالت مینه‌سوتا در یادداشتی توئیتری اعلام کرد به سمت مأموران پلیس منطقه پنجم، از سوی معترضان به قتل سیاه‌پوست آمریکایی شلیک‌شده اما مدعی شد که هیچ‌یک از آن‌ها آسیب‌ندیده‌اند.
4. هیچ‌یک از اهالی کاخ سفید و مخالفان آن‌ها در حزب دموکرات، زیر بار مسئولیت این فاجعه نمی‌روند. ترامپ به‌جای همدردی با خانواده مقتول و میلیون‌ها آمریکایی داغدار، آن‌ها را به بهانه غارتگری تهدید به شلیک کرد اما حالا مدعی است که مسئولین دموکرات ایالت مینه سوتا مقصر ناآرامی‌ها هستند! دموکرات‌ها هم ادبیات و رویکرد نژادپرستانه ترامپ را عامل حوادث اخیر می‌دانند. این در حالی است که دادستان، برای فردی که آمریکا را در هرج‌ومرج فرو برده و یکی از بی‌سابقه‌ترین جنبش‌های اعتراضی را کلید زده است، قرار وثیقه صادر کرده و او را با ضمانت 500 هزار دلاری آزاد کرد، ضمن اینکه به گفته دادستان محلی، چنانچه جرم او در قتل غیر عمد! ثابت شود، حداکثر 25 سال زندان در انتظار اوست.
5. درحالی‌که حدود دو هفته دیگر تا «روز پرچم» در آمریکا باقی‌مانده است، (14 ژوئن) تصاویر بسیاری از به آتش کشیده شدن پرچم این کشور در اعتراضات روزهای گذشته منتشرشده است.
جشن‌های امسال روز پرچم در آمریکا شبیه هیچ‌یک از سالگردهای پیشین نیست و میراث «وودرو ویلسون»، رئیس‌جمهوری که این روز را در سال 1777 به یادگار گذاشت، امسال با خون و آتش ممزوج شده است.
سیاه‌پوستان، دستاورد برابری و حقوق شهروندی به‌جامانده از تلاش‌های خستگی‌ناپذیر «مارتین لوتر کینگ» و «ملکوم ایکس» را بربادرفته می‌بینند، چراکه در استیفای حقوق اولیه خود همچنان در جای می‌زنند. این حجم از پرچم‌سوزی، رکورد تازه‌ای از سرخوردگی اقلیت 13 درصدی سیاه‌پوستان را نشان می‌دهد.
6. اعتراضات به نژادپرستی در سایر نقاط جهان نیز در حال شکل‌گیری است. در انگلیس معترضین با در دست داشتن پلاکاردهایی با مضمون «شورش زبان کسانی است که صدای آن‌ها شنیده نمی‌شود»، خیابان‌های لندن را در اعتراض به قتل جورج فلوید تسخیر کردند. معترضین وعده کرده‌اند که در روزهای آینده، شهرهای دیگر انگلیس هم شاهد تظاهرات خواهند بود. در آلمان و کانادا نیز تظاهرات اعتراضی مشابهی برگزار شد. این اولین بار نیست که سیاه‌پوستی در آمریکا به دست پلیس کشته می‌شود اما تظاهرات در سایر کشورها علیه این تراژدی، اگر نگوییم بی‌سابقه، قطعاً کم‌سابقه است.