بزرگنمايي:

ایرانیان جهان - صبح نو /متن پیش رو در صبح نو منتشر شده و انتشار آن به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست
سفر اخیر وزیر خارجه کشورمان به چین، بار دیگر برای برخی جریان‌های سیاسی خاص در ایران فرصت مغتنمی ایجاد کرد تا درباره روابط دو کشور، دست به ابهام بزنند. ابهاماتی از جمله بلوکه شدن اموال ایران در چین و مقاومت مقامات پکن در آزادسازی این اموال و نیز الزام ایران به تغییر رفتار منطقه‌ای خود به‌عنوان پیش شرط ادامه همکاری‌ها از سوی چین. همه این ابهامات بی‌پایه، طی چند روز گذشته به طرق مختلف توسط مقامات کشور رد شد.
در شرایطی که آمریکا با تحریم همه‌جانبه سیستم مالی و بانکی جمهوری اسلامی ایران، آخرین آجرها برای بالابردن دیوار تحریم‌های خود علیه ملت ایران را می‌چیند، سفر محمدجواد ظریف، وزیر امور خارجه کشورمان به چین، آن هم در آستانه انتخابات آمریکا، بسیار حائز اهمیت جلوه می‌کرد. ظریف چندی پیش به دعوت وزیر امور خارجه چین و در رأس آن هیاتی بلند پایه، به چین سفر کرد. دیدار چهار ساعته ظریف با همتای چینی خود، حکایت از اهمیت بالای این سفر داشت.
در این دیدار مهم، موضوعات دو جانبه از جمله تدارک برنامه برای گرامیداشت پنجاهمین سالگرد آغاز روابط دیپلماتیک دو کشور در سال آینده میلادی، همکاری‌های مشترک برای تولید و تأمین واکسن کرونا و نیز پرداختن به جزئیات روابط اقتصادی و تجاری فی مابین، در محوریت قرار داشتند. همچنین در این دیدار، طرف چینی علی‌رغم تشدید تحریم‌ها از سوی آمریکا، خواستار ادامه روابط اقتصادی با ایران شد؛ موضوعی که نشان می‌دهد طرف چینی با وجود تلاش‌های بلادرنگ آمریکا و برخی نیروهای سیاسی در داخل، از اراده سیاسی لازم برای توسعه روابط با ایران برخوردار است. 
موضوع دیگری که در این دیدار به‌طور ویژه به آن پرداخته شد و البته مورد سوءتعبیر برخی جریان‌های سیاسی در ایران قرار گرفت، بحث و بررسی درباره طرح منطقه‌ای چین بود. در این باره، مقامات چینی تصریح داشتند که مشکلات منطقه غرب آسیا باید بدون دخالت آمریکا و با همکاری صرفاً کشورهای منطقه حل و فصل شود چراکه از نگاه ایشان، عدم ثبات در منطقه، زمینه و بستر نفوذ هر چه بیشتر ایالات متحده را فراهم خواهد آورد.
با وجود رایزنی‌های مثبت دو طرف در سفر اخیر وزیر خارجه کشورمان به چین، برخی چهره‌های سیاسی تلاش کردند این سفر را با تحلیل‌های بی‌مبنای خود مخدوش کنند. برای مثال، احمد زیدآبادی، روزنامه‌نگار اصلاح‌طلب در مطلبی، با اشاره به طرح منطقه‌ای چین مدعی شد که چینی‌ها برای ادامه همکاری‌ها با ایران، خواستار عدول کشورمان از خط قرمزهایش در حوزه سیاست خارجی مشخصاً گفت‌وگو و مصالحه با رژیم صهیونیستی شده‌اند. زیدآبادی در این باره طی یادداشتی مدعی شد: «در جریان سفر محمدجواد ظریف به چین، «وانگ‌یی» وزیر خارجه آن کشور خواستار ایجاد ساختارِ چندجانبه منطقه‌ای شامل همه طرف‌های ذی‌ربط به منظور تسهیل گفت‌وگو در شرایط برابر و افزایش تفاهم برای حل مساله هسته‌ای ایران با ابزار سیاسی و دیپلماتیک شده‌است. در مرحله نخست، منظور از همه طرف‌های ذی‌ربط مشخص نیست. در واقع علاوه بر اعضای‌1+5 کشورهای بسیاری در سطح منطقه خود را در ماجرای برنامه هسته‌ای ایران ذی‌ربط می‌دانند که مهم‌ترین آن‌ها عربستان، امارات و رژیم اسرائیل هستند. اگر منظور همین باشد، موافقت ایران با چنین طرحی به معنای انقلاب در سیاست خارجی آن به شمار خواهد رفت؛ چراکه جمهوری اسلامی هرگونه مذاکره، مراوده و گفت‌گو با رژیم صهیونیستی را خط قرمز خود می‌داند.»
علاوه بر سناریونویسی درباره طرح منطقه‌ای چین، موضوع دیگری که دستمایه شائبه‌پراکنی برخی گروه‌ها قرار گرفت، معطوف به پول‌های بلوکه شده ایران در چین و عدم همکاری پکن برای آزادسازی این اموال بود. طبق برخی از این ادعاها، ایران 20‌میلیارد دلار پول به اصطلاح فریزشده در چین دارد که نمی‌تواند از آن‌ها بهره‌ای ببرد. این اخبار و اقوال کذب در شرایطی است که ایران، هیچ پول دولتی بلوکه شده‌ای در چین ندارد و بانک مرکزی به‌طور کامل می‌تواند از اموال خود در این کشور استفاده کند. از سویی، پول بلوکه شده بخش خصوصی کشورمان در چین، در حدی نیست که قابلیت بحث 
داشته باشد.
طرحی در راستای «ابتکار صلح هرمز»
ادعای زیدآبادی در حالی است که همانطور که در سطور قبل به آن اشاره شد، طرح منطقه‌ای مورد ادعا، صرفاً درخواست چینی‌ها برای حل و فصل مناقشات موجود با همکاری صرفاً کشورهای حاضر در غرب آسیا و بدون مداخله آمریکا بود. 
به بیان دیگر، طرح منطقه‌ای چین به لحاظ محتوایی در راستای طرح «ابتکار صلح هرمز» تعریف می‌شود که حسن روحانی، رییس‌جمهوری کشورمان، سال گذشته آن را در صحن عمومی سازمان ملل، مطرح کرد. رییس‌جمهوری در تاریخ یکم مهرماه‌98 درباره جزئیات این طرح، اعلام کرد: «این طرح درباره یک همکاری دسته جمعی درون‌منطقه خلیج‌فارس است. ما می‌خواهیم همه کشورهای منطقه در این طرح حضور داشته باشند، البته این طرحی که در سازمان ملل باز خواهد شد تنها امنیتی نیست، بلکه اقتصادی و سایر مسائل نیز هست، اما در راستای مسائل امنیتی است.» البته آنطور که از شنیده‌ها برمی‌آید، چینی‌ها برای پیشبرد طرح منطقه‌ای خود، به کشورهای حاضر در منطقه غرب آسیا، پیام مصالحه ارسال کرده‌اند که در این میان دو کشور امارات و عربستان به‌دلیل درهم تنیدگی منافع‌شان با آمریکا، ترجیح داده‌اند پاسخی به این پیام ندهند. به بیانی، ابوظبی و ریاض می‌دانند که پاسخ به پیام چین، به نوعی ارسال پیام مثبت به نفوذ ایران و روسیه در منطقه نیز خواهد بود؛ دقیقاً همان کشورهایی که ذیل برنامه تحریمی فشرده واشنگتن قرار دارند.
غرب‌گرایان، مانع بزرگ سیاست خارجی ایران
اینکه غرب‌گرایان در ایران، از هر فرصتی برای مانع تراشی بر سر راه توسعه روابط ایران و چین سوءاستفاده می‌کنند، بر هیچ فردی پوشیده نیست. غرب‌گرایان، در شرایطی به مانع اصلی توسعه روابط ایران و چین تبدیل شده‌اند که چین در دوران شیوع جهانی کرونا، بدل به تنها کشوری در جهان شد که رشد اقتصادی مثبت را به خود دید و جزء معدود کشورهایی بود که در ایام سخت مبارزه با کرونا، با ارسال 50‌محموله هوایی، 15‌میلیون ماسک و 500‌ونتیلاتور یا همان دستگاه تنفس به ایران، کشورمان را در راه مبارزه بهتر با این ویروس، کمک حیاتی کرد. در ضمن، چین در شرایط فعلی خریدار بیش از 50‌درصد نفت تولیدی ایران نیز هست. همه این‌ها نشان می‌دهد که چین در کنار روسیه، به‌دلیل قرار داشتن در معرض تحریم‌های یکجانبه و بی‌منطق آمریکا، از ظرفیت و پتانسیل بسیار مناسبی برای توسعه روابط برخوردارند و ایران می‌تواند در شرایط سخت تحریمی فعلی، از این دو ظرفیت در جهت منافع ملی خود بهره‌برداری کند. مساله‌ای که البته جریان غرب‌گرا در ایران، از فهم آن عاجز است. ذهن آن‌ها همچنان مشغول کاخ سفید و دوگانه کاذب دموکرات-جمهوری‌خواه است.