بزرگنمايي:

سرزمین ایرانیان- روش‌های کنونی مبارزه با تومورهای بدخیم، به شدت محدود هستند.

اگرچه شیمی‌درمانی و پرتودرمانی، گاهی اوقات موفق هستند، اثرات جانبی زیادی به همراه دارند که عمدتا به این دلیل است که همه سلول‌های دیگر بدن هم مورد حمله مواد شیمیایی و پرتو‌ها قرار می‌گیرند؛ حتی اگر هدف اصلی این درمان‌ها، سلول‌های تومور باشند.

درحالی که فقط سلول‌های سالم موضوع کار بسیاری از پژوهشگران است، یافتن راهی برای هدف قرار دادن سلول‌های تومور و بررسی جدیدی که امروز انجام شده، نشان می‌هد که امکان دارد نانوربات‌هایی که از DNA ساخته شده‌اند، گزینه موثری باشند.

این گروه پژوهشی،DNA  یک ویروس را به نوعی ورقه DNA تبدیل کرد. سپس این ورقه با آنزیمی موسوم به "ترومبین" (thrombin) -ماده‌ای شیمیایی که می‌تواند خون را لخته کند- بارگیری و پس از آن به دور لوله‌ای که ترومبین داخل آن قرار داشت، پیچیده شد.

پژوهشگران، قطعه‌هایی از DNA را به انتهای این لوله متصل کردند که مشخصا، به یک مولکول یافت شده در سلول‌های تومور متصل شد و به عنوان نوعی راهنما برای نانوربات‌های DNA به کار رفت.

ایده این است که نانوربات‌ها هنگام قرار گرفتن در یک ارگانیسم، به اطراف حرکت می‌کنند و هنگامی که قطعه‌های DNA راهنما در تماس با مولکول‌های مربوط به تومور قرار می‌گیرند، به هم متصل می‌شوند.

سپس، لوله DNA باز می‌شود و ترومبین داخل لوله را آزاد می‌کند. ترومبین، خون تامین کننده تومور را، لخته و مواد مغذی آن را قطع می‌کند و درنهایت آن را از بین می‌برد.

پژوهشگران، برای آزمایش نانوربات‌هایشان، آنها را به موش‌هایی که علاوه بر "ملانوما"  (melanoma) و سرطان ریه انسان به سلول‌های سرطان سینه و سرطان تخمدان انسان هم آلوده شده بودند، تزریق کردند.

در هر مورد، نانوربات‌ها، طول عمر موش‌ها را افزایش دادند و رشد تومور را کند یا معکوس کردند.

علاوه بر این، در مورد ملانوما، مشخص شد نانوربات‌ها می‌توانند از گسترش ملانوما در کبد پیشگیری کنند و در مدل سرطان ریه، ریه‌ها حتی نشان دادند هنگام کند شدن رشد تومور، توانایی آغاز ترمیم خودشان را دارند.

البته اگر خود نانوربات‌ها خطری را برای افراد شکل دهند، توانایی درمان تومورها زیر سوال خواهد رفت.

اما این گروه نشان داد که نانوربات‌ها، خون بیرون تومورها را لخته نمی‌کنند و موجب هیچ واکنش ایمنی مشخصی در موش‌ها یا خوک‌ها نمی‌شوند.