بزرگنمايي:

ایرانیان جهان - فرانسوی ها در استعمارگری وحشی گری کم از بقیه استعمارگران نبوده اند. انها جنایت های هولناک و وحشیانه ای در کشتار مردم آفریقا انجام دادند و بشدت متبکر بوده اند. کاری که آنها در مراکش و الجزایر کرده اند یک تراژدی بزرگ انسانی است طوری که باید از آن هولوکاست فرانسوی یاد نمود. فرانسوی ها همین طور با خیانت به فتحعلیشاه قاجار و لغو قرار داد فین کن اشتاین ضربه جدی به منافع ایران در قفقاز وارد کردند.
آنها نسبت به تمدن و تاریخ و گنجیه کشورهای کهن بسیار حسود بودند یا غارت می کردند و اگر نمی توانستند با خود ببرند با دینامیت منفجر می کردند و از شکوه تمدن های کهن تر از خویش حسادت می ورزیدند. آنها کاخ داریوش را در شوش نابود و غارت کردند آنچه توانستند با خود بردند و آنچه نتواستند با پتک و دینامیت نابود کردند و برای خود از بقایای کاخ داریوش و هخامنشی ها قلعه ای فرانسوی ساختند و خیلی متکبرانه و گستاخانه با دولت ایران رفتار می کردند.
فرانسوی ها مایل نبودند قرارداد خود با با خاندان پهلوی هرچند خفیف و تحقیر آمیز بود را محترم بشمارند. آنها با فریب مظفرالملک حاکم محلی که دست نشانده ظل السلطان بود به او قبولاندند که در صورت چشم پوشی از تقسیم آثار تلاش می کنند تا دولت فرانسه چند مدال و نشان برای ظل السلطان بفرستند.بدین ترتیب در سال 1886 ، 327 صندوق از آثار باستانی ایران به وزن تقریبی 500 تن از راه بندر بوشهر رهسپار پاریس شد.

وقتی به شوش می روید فکر می کنید دست کم 100 سال دیر رسیده اید. این دیگر آن بهشت باستان شناسان نیست که گنجینه های خود را سخاوتمندانه تقدیم فرانسویان کرد و شکوه شوش را باید هزاران کیلومتر آن سو تر در موزه ی لوبر مشاهده کرد. جایی که تالارهایش در پرتو خواب زدگی عصر قاجار مملو از آثار ایرانی است. فکر بردن گنجینه های شوش به پاریس حدود 130 سال پیش به وسیله مارسل دیولافوا مطرح شد.مارسل مهندس راه آهن فرانسه و علاقه مند به معماری و باستان شناسی بود. او در سال 1881 میلادی همراه همسرش مادام ژان دیولافوا به ایران آمد تا درباره تاثیر معماری شرق و غرب بر روی هم تحقیق کند. این دو هنگام گردش در خوزستان به وجود تپه های باستانی در شوش پی بردند و هنگام بازگشت به کشورشان از مدیر موزه های ملی فرانسه خواستند تا بودجه ای را برای کاوش این تپه ها در اختیار بگذارند. این خواسته پذیرفته و 31 هزار فرانک به این خانواده پرداخت شد. آنها در سال 1884 برای دومین بار به ایران آمدند و با پادر میانی دکتر طولوزان پزشک فرانسوی ناصر الدین شاه قاجار اجازه کاوش در شوش را به دست آوردند. طبق قرارداد قرار شد فلزاتی که کسب می شوند متعلق به دولت ایران باشد و سایر آثار نصف به نصف تقسیم شود.
کاوشهای این دو نفر از 1884 تا 1886 میلادی طول کشید و در این مدت آثار کاخ های هخامنشی کشف شد.از جمله این آثار گاو سنگی بزرگی به وزن حدود 12 تن متعلق به سر ستون یکی از کاخها بود. مادام ژان دیولافوا در خاطرات خود نوشته است از اینکه نمی توانست این توده ی عظیم سنگی را با حمل کند به شدت عصبانی شد و با پتک به جان سر ستون افتاد. سر ستون مثل میوه ی رسیده از هم شکافت و بدین ترتیب امکان حمل قطعات کوچک به فرانسه فراهم شد.
ورود این آثار به پاریس، انجمن علمی فرانسه را مصمم ساخت که امتیاز انحصاری کاوش باستان شناسی را از دولت ایران بگیرد. این امتیاز در سال 1895 میلادی به روزگار سلطنت مظفر الدین شاه واگذار شد. طبق قرارداد تمام اشیا و عتیقه هایی که از حفاری در خاک ایران به دست می آمد به طور مساوی بین ایران و فرانسه تقسیم می شد. اما اشیاء شوش همگی متعلق به دولت فرانسه بود. سرپرست کاوشها فردی به نام ژآن دمورگان؟؟ بود. او روی تپه ای مشرف به آرامگاه دانیال نبی، قلعه ی بزرگی را برای اقامت باستان شناسان فرانسوی و نگهداری موقت آثار بنا کرد. ساخت این قلعه به آثار تاریخی شوش آسیب زد و این گمان را تقویت کرد که دمورگان بیشتر دغدغه ی به دست آوردن عتیقه را دارد تا چاوشهای علمی.او در ساخت قلعه از آجرهای کتیبه دار ایرانی و هخامنشی به عنوان مصالح ساختمانی استفاده کرد و هزاران قطعات تاریخی را ویران کرد.


بقیه خطوط میخی و گل نپشتک های نیاکان هخامنشی که توسط فرانسوی یا تخریب شد یا بعنوان اجر و خشت در دیوار قلعه فرانسوی بکار رفت