"قیام‌های بهار عربی در حدود یک دهه عمر دارند و رو به احتضار هستند اما اعتراضات در چهار کشور جدید در سال گذشته فاش می‌کنند که روح آن قیام‌ها که در سال 2011 به جریان افتادند، هنوز زنده است."
به گزارش ایسنا، به نقل از خبرگزاری فرانسه، آصف بیات، کارشناس انقلاب‌ها در جهان عرب می‌گوید: ظهور موج قیام‌های 2019 در الجزایر، سودان، لبنان و عراق نشان می‌دهد که بهار عربی نمرده است. این در چهار کشور این منطقه ادامه یافت و تقریبا کارنامه مشابهی از اقدام جمعی داشت.
این کشورهایی که با تازه‌ترین موج از قیام‌ها روبرو شده‌اند، در ابتدا که اعتراضات تونس، مصر، سوریه، لیبی و یمن را در سال 2011 فراگرفت، در حاشیه قرار داشتند.
اما در سال 2019 آنها درخواست‌ها برای پایان یافتن همان محدودیت‌های اقتصادی منطقه‌ای، فساد و دولت‌های غیرپاسخگو را خواستار شدند که اعتراضات عربی سال‌ها پیش از آن طلب کرده بودند.
آرشین ادیب-مقدم از دانشکده مطالعات شرق و آفریقا در لندن می‌گوید: اصلی‌ترین عوامل بهار عربی...همچنان زیر پوسته سیاست‌های عربی جان دارند.
او که مولف کتاب "درباره قیام‌های عربی و انقلاب ایران: قدرت و مقاومت امروز" است، می‌گوید: 2011 عامل 2019 شد و 2019 به عنوان موج جدید اعتراضات ظهور خواهد کرد.
الجزایر
خاطرات جنگ داخلی 1992-2002 الجزایر، در زمانی که اعتراضات این منطقه را در سال 2011 پر کرد، به یاد بسیاری آمد، به رغم موجی از اعتراضات که ژانویه بر سر افزایش بهای مواد غذایی رخ داد.
زکی حناچی، یک فعال 33 ساله می‌گوید: ضربه این جنگ داخلی جلوی الجزایری‌ها برای رفتن به خیابان‌ها در اعتراضات مهم را گرفت. ما با اشتیاق اعتراضات در تونس، مصر و سوریه را دنبال کردیم اما می‌ترسیم.
در 22 فوریه سال گذشته، ترس جای خود را به خشم داد چون عبدالعزیز بوتفلیقه، رئیس جمهوری وقت الجزایر برنامه داشت تا بعد از حضور 20 ساله در راس قدرت که به اعتراضات در برخی شهرها منجر شده، برای پنجمین دوره نامزد انتخابات شود.
این قیام، مقاومتی را به راه انداخت که با اعتراضات در مصر و تونس در حدود یک دهه پیش قابل مقایسه بود. زکی حناچی می‌گوید: ما از بهار عربی آموختیم.
ارتش الجزایر، همچون ارتش‌های تونس و مصر دست از حمایت خودشان از نظام حاکم برداشتند و موجب شدند تا در دوم آوریل 2019 بوتفلیقه استعفا کند.
این لحظات یادآور پیروزی‌های اولیه در 2011 است اما فعالان این بار محتاطانه‌تر عمل می‌کنند. حتی پس از استعفای بوتفلیقه، اعتراضات ادامه یافت و اصلاح کل سیستم سیاسی این کشور را که از زمان استقلال الجزایر در 1962 پای بر جا بود، هدف گرفت.
تازه مارس امسال بود که این جنبش اعتراضات را متوقف کرد که بابت حفظ فاصله اجتماعی برای کنترل پاندمی کرونا بود. به گفته حناچی، یکی از مهمترین درس‌های بهار عربی از سوریه بود که اعتراضات در آنجا به مرگبارترین درگیری قرن بیست و یکم تبدیل شد.
این فعال جوان می‌گوید: ما یاد گرفتیم که تنها گزینه این است که اعتراضات را مسالمت‌آمیز نگاه داریم. انقلاب ما طولانی شد چون ما صلح‌جو باقی ماندیم.
عراق
زمانی که اعتراضات عرب‌ها مانند دومینو شروع به سرنگونی رژیم‌های ظاهراً شکست‌ناپذیر کرد، حمله آمریکا در سال 2003 مدت‌ها بود که عراق را از شر صدام دیکتاتور خلاص کرده بود.
علی عبدالخالق، فعال و روزنامه‌نگار 34 ساله می‌گوید: ما قیام‌های بهار عربی را به چشم فرصتی برای نجات دموکراسی در عراق دیدیم.
او با اشاره به اشغال تحت امر آمریکا گفت: ما به زور از شر یک رژیم بد خلاص شدیم.
عبدالخالق در فوریه 2011 به تشکیل گروه اعتراضی "جوانان فوریه" اقدام کرد که تجمعات هفتگی در میدان تحریر بغداد را برای محکوم کردن دولت وقت به ریاست نوری المالکی به راه می‌انداخت. معترضان بدون اینکه خواستار سقوط کل این رهبری شوند، شعار می‌دادند: مردم خواستار اصلاح نظام هستند.
این جنبش چند ماه بعد جمع شد اما عبدالخالق می‌گوید، فوریه 2011 یک نقطه عطف بود. او می‌گوید: خشم عراقی‌ها به راه افتاد و مردم فهمیدند که جای اعتراض وجود دارد.
اعتراضات دوباره به راه افتاد اما این خشم در نهایت در اکتبر 2019 به جوشش افتاد. قیام سراسری بی‌سابقه خواستار اصلاح سیاسی کامل شده و دولتی که آن زمان به نخست وزیری عادل عبدالمهدی بود، وادار به استعفا کرد.
پاندمی کرونا و سرکوب خشونت‌باری که جان حدود 600 معترض را گرفت، این جنبش را محدود کرد. با این حال، عبدالخالق استدلال می‌کند که "آن محرکی که بتواند انقلاب یا قیام جدیدی به جریان بیندازد، همچنان وجود دارد." او گفت: تهدید علیه رهبری سیاسی، همچنان پای بر جاست.
سودان
محمد العمر، یک فعال 37 ساله می‌گوید: ظهور بهار عربی در سال 2011 جرقه انقلابی در سودان را روشن کرد.
او به خبرگزاری فرانسه گفت: در آن زمان، گروه‌های فشار جوانان شروع به شکل‌گیری و سازماندهی اعتراضات کوچک و پراکنده کردند. با این حال، عمر البشیر که از 1989 در قدرت بود، همچنان سلطه را حفظ کرد و اپوزیسیون رسمی تکه‌تکه شد.
به گفته العمر، آشکارترین نشانه از "نفوذ قیام‌های بهار عربی" در کشور او در سال 2013 رویت شد. خارطوم بهای سوخت را افزایش داد که به دنبال آن قیمت‌ها سیر نجومی پیدا کردند و مردم به خیابان‌ها آمدند و تب انقلابی که زیر پوسته سودان بود، نمایان شد.
این فعال می‌گوید: حلقه اپوزیسیون علیه این نظام روز به روز گسترده‌تر شد.
اعتراضات دوباره پنج سال بعد بر سر افزایش بهای مواد غذایی به جریان افتاد و در سال 2019 هم ادامه یافت. در 11 آوریل 2019 ارتش سودان اعلام کرد البشیر تحت بازداشت خانگی قرار گرفته است.
رهبران نظامی و معترضان ماه اوت یک "اعلامیه قانون اساسی" را به امضا رساندند و یک شورای حاکمیتی برای تقسیم قدرت پیش از انتقال به یک حاکمیت غیرنظامی تشکیل شد. محمد العمر می‌گوید: جنبش سودان بیش از قیام‌های بهار عربی سازمان یافته بود.
این فعال که بابت ایفای نقش در اعتراضاتی که به عزل عمر البشیر ختم شد، حبس کشید، از نقش اتحادیه‌های تجاری حرفه‌ای سودان که به این جنبش خیابانی برای تغییر انجامید، تقدیر کرد. او به "اصرار آنها برای حفظ ماهیت صلح‌آمیز جنبش علی رغم تلاش سرویس‌های امنیتی برای کشاندن آنها به سمت خشونت" اشاره کرد.
لبنان
عماد بزی، فعال لبنانی و کارشناس دفاع، از سال 1998 به دنبال تغییرات سیاسی است. به گفته او، قیام‌های بهای عربی به جنبش او دامن زد. این فعال 37 ساله به خبرگزاری فرانسه گفت: آنها به ما امید دادند. وقتی دیدم که در تونس و مصر تغییرات در حال وقوع است، با خودم گفتم چرا این نباید در لبنان هم اتفاق بیفتد؟
در فوریه 2011، عماد بزی بیکار سازماندهی اولین سری از اعتراضات را با الهام از قیام‌های تونس و مصر آغاز کرد، اما در مقایسه با آنها کم رنگ شد.
این جنبش در عرض یک ماه بدون ایجاد تغییر زیاد از پای افتاد، اما بزی می‌گوید که این زمینه را برای یک رنسانس مردمی در دهه بعد ایجاد کرد و منجر به موجی از اعتراضات در سال 2015 به دلیل بحران مدیریت زباله شد.
این جنبش در اکتبر سال 2019 به اوج خود رسید، زمانی که تصمیم دولت برای اخذ مالیات از تماس‌های واتس‌اپ باعث ایجاد یک جنبش بی‌سابقه در سراسر این کشور شد که خواستار حذف عمده نخبگان حاکم بود.
این جنبش تمام طبقه سیاسی را هدف گرفت و دولت وقت به نخست وزیری سعد حریری را به خم شدن مقابل فشارهای اعتراضات خیابانی مجبور کرد. یک سال پس از آن، رهبران سیاسی مورد هدف قیام 2019 همچنان در قدرت باقی ماندند و به نظر می‌رسد حریری به عنوان نخست وزیر بازگردد.
اما برای عماد بزی، این قسمت فصل سوم یک روند انقلابی را نشان می‌دهد که از سال 2011 آغاز شده و تا امروز ادامه دارد. او می‌گوید: این روندی ادامه دار است. این موج‌ها یکی پس از دیگری می‌آیند و همگی مرتبط هستند.