ایرانیان جهان - انتخاب / وال استریت ژورنال نوشت: به‌مدت دو دهه، ونزوئلا تلاش کرده بود با کشورهایی چون روسیه، چین، کوبا و ایران شبکه‌ای از متحدان ضدآمریکایی بسازد، با امید ایجاد نظمی جهانی که بتواند در برابر واشنگتن بایستد. اما این راهبرد اکنون ناکام مانده است.
وال استریت ژورنال نوشت: به‌مدت دو دهه، ونزوئلا تلاش کرده بود با کشورهایی چون روسیه، چین، کوبا و ایران شبکه‌ای از متحدان ضدآمریکایی بسازد، با امید ایجاد نظمی جهانی که بتواند در برابر واشنگتن بایستد. اما این راهبرد اکنون ناکام مانده است.
در ادامه این مطلب آمده است: روسیه، چین، کوبا، ایران و دیگر قدرت‌های ضدآمریکایی اکنون، در حالی که نیکولاس مادورو با افزایش حضور نظامی آمریکا روبه‌رو است - حضور نظامی‌ای که دونالد ترامپ اعلام کرده هدفش سرنگونی اوست - چیزی بیش از چند جملهٔ حمایتی ارائه نمی‌کنند. مانند ایران که هنگام حمله‌های نظامی اسرائیل و آمریکا عملاً تنها ماند، ونزوئلا نیز می‌بیند که متحدانش در زمان بحران در حاشیه قرار گرفته‌اند.
در روزهای اخیر، هم‌زمان با آرایش ناوهای آمریکایی در نزدیکی ونزوئلا، متحدان کاراکاس تنها برای مادورو—که 23 نوامبر 63 ساله شد—پیام تبریک تولد فرستادند.
بازار ![]()
دنیل اورتگا، رئیس‌جمهور نیکاراگوئه، نوشت: «در زمانه‌های سخت، در مسیرهای دشوار و در چهارراه‌های چالش‌برانگیز، نور معنوی جنگجویی می‌درخشد که می‌داند چگونه بجنگد و پیروز شود.»
ترامپ هنوز نگفته آیا کارزار نظامی آمریکا را به حملات زمینی علیه ونزوئلا گسترش خواهد داد یا نه، پس از آن‌که طی سه ماه گذشته حملاتی علیه قایق‌ها در دریای کارائیب و اقیانوس آرام انجام داد؛ حملاتی که بیش از 80 کشته بر جای گذاشته است.
آمریکا می‌گوید این قایق‌ها—که برخی از آنها به گفتهٔ ارتش آمریکا از ونزوئلا منشأ گرفته‌اند—حامل مواد مخدر برای کارتل‌ها و باندهایی بودند که ایالات متحده آنها را سازمان‌های تروریستی معرفی کرده است. منتقدان اما می‌گویند این حملات، اعدام‌های فراقضایی هستند و موجب نگرانی متحدان آمریکا در زمینهٔ اشتراک اطلاعات شده‌اند.
تحلیل‌گران نزدیک‌ترین شرکا مانند کوبا، ایران و نیکاراگوئه از نظر اقتصادی فرسوده‌اند و ظرفیت مداخله در ونزوئلا را ندارند.
دو متحد قدرتمند مادورو—چین و روسیه—پیشتر تجهیزات نظامی، تعمیرات، آموزش و کمک‌های اقتصادی ارائه کرده‌اند. به گفتهٔ منابع آگاه، با آماده شدن مادورو برای اقدامات دفاعی، روس‌ها در زمینهٔ تعمیرات هواپیما و سامانه‌های موشکی زمین به هوا به ونزوئلا کمک می‌کنند.
هفتهٔ گذشته، دو نفتکش که اتحادیهٔ اروپا آنها را متهم کرده بود حامل نفت تحریمی روسیه بوده‌اند، با محمولهٔ میعانات سبک و نفتا وارد ونزوئلا شدند. ونزوئلا به‌شدت به این مواد نیاز دارد تا بتواند از نفت سنگین خود سوخت تولید کند و آن را برای صادرات به چین پمپ کند.
اما این کمک‌ها بسیار ناکافی است.
روسیه و چین با چالش‌هایی روبه‌رو هستند که علاقهٔ آنها به نگرانی‌های امنیتی ونزوئلا را کاهش می‌دهد. برای روسیه، هزینهٔ جنگ فرسایشی اوکراین، و برای چین، اقتصاد ضعیفی که سخاوتمندی آن را محدود می‌کند. تحریم‌های مالی تحت رهبری آمریکا علیه کاراکاس نیز تعامل با این کشور را دشوارتر کرده است.
هر دو کشور همچنین در تلاش‌اند با ترامپ توافق‌های بزرگ تجاری و دیپلماتیک مذاکره کنند و بنابراین انگیزهٔ کمی دارند تا سرمایهٔ سیاسی خود را بر سر ونزوئلا هزینه کنند.
روسیه و چین در جنگ 12روزهٔ ایران با اسرائیل نیز حمایتی دیپلماتیک ارائه کردند، اما حتی وقتی آمریکا در ژوئن تأسیسات هسته‌ای جمهوری اسلامی را بمباران کرد، هیچ‌یک مداخلهٔ نظامی نکردند.
در دوران هوگو چاوز، ونزوئلا با استفاده از منابع عظیم نفت و مواد معدنی خود روابط سیاسی و تجاری با دشمنان آمریکا ساخت. بانک‌های چینی میلیاردها دلار وام دادند که قرار بود با نفت بازپرداخت شود و صرف ساخت مسکن، مخابرات و زیرساخت شود.
کوبا در برابر دریافت نفت ارزان، پزشک و مستشار نظامی فرستاد که به گفتهٔ برخی مقامات سابق، به سرکوب مخالفت‌ها در ارتش ونزوئلا کمک کردند. ایران کارخانه‌های کوچک خودروسازی ایجاد کرد. حتی بلاروس یک کارخانهٔ آجرسازی راه‌اندازی کرد.
پس از روی کار آمدن مادورو در 2013، کاهش تولید نفت و ناآرامی‌های مدنی اقتصاد را به سقوط کشاند—و موجب شد برخی پایتخت‌های دوست نسبت به آیندهٔ وام‌هایشان بدبین شوند.
با این حال، این اتحادها همچنان برای رژیم مادورو اهمیت دارد. پس از تحریم صنعت نفت ونزوئلا توسط آمریکا در 2019، ایران محموله‌های کوچک سوخت ارسال کرد. روسیه عملیات تجارت نفت ونزوئلا را در بازار سیاه برعهده گرفت.
و سپس این کشورها پس از انتخابات جنجالی ژوئیهٔ 2024—که مخالفان گفتند رژیم آن را دزدیده—باز هم دولت مادورو را به‌رسمیت شناختند، حتی وقتی آمریکا اعلام کرد او نامشروع است.
چین—بزرگ‌ترین طلبکار و خریدار نفت ونزوئلا—این کشور را «شریک در همهٔ فصول» می‌خواند؛ کشوری که از سال 2000 تاکنون بیش از 30 میلیارد دلار سلاح بزرگ از چین دریافت کرده است.
اما دورهٔ رونق اقتصادی مادورو با چین پس از 2013 کوتاه بود؛ وام‌ها و کمک‌ها به سرعت کاهش یافت. پکن چندین پروژهٔ زیربنایی را رها کرده و اکنون تقریباً فقط با واردات نفت ونزوئلا بدهی‌های معوق را تسویه می‌کند.
اوانان رومرو، معاون پیشین وزیر انرژی ونزوئلا و اکنون مشاور اپوزیسیون برای طرح احیای بخش نفت، می‌گوید سقوط مادورو می‌تواند به زیان چین تمام شود، زیرا دولت بعدی احتمالاً به‌جای چین، روابط خود با آمریکا را اولویت خواهد داد.
رومرو می‌گوید: «اگر آمریکا درهایش را باز کند، نفت دیگر به چین نمی‌رود. ارسال آن به چین منطقی ندارد. آن رابطه ایدئولوژیک بود، نه اقتصادی.»