ایرانیان جهان - دنیای اقتصاد /متن پیش رو در دنیای اقتصاد منتشر شده و بازنشرش در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست
سیمون تیسدال-گاردین| جنگ تمام شده است! اما ظاهرا این‌طور نیست. آتش‌‌‌بس شفاهی توافق‌‌‌شده ایران و اسرائیل می‌تواند هر لحظه از میان برود. در واشنگتن، رئیس‌‌‌جمهوری که حماقتش تنها با غرورش برابری می‌کند، در مورد صلح یاوه‌‌‌گویی می‌کند. در همین حال، صدها غیرنظامی کشته و هزاران نفر زخمی شده‌‌‌اند. جنگ تمام شده است! اما فقط ساده‌‌‌لوحان معتقدند که بنیامین نتانیاهو، نخست‌‌‌وزیر اسرائیل و جنگ‌‌‌طلب اصلی، دیگر نمی‌‌‌جنگد. حتی اگر ادعای دونالد ترامپ درست باشد و تاسیسات هسته‌‌‌ای ایران به‌شدت آسیب‌دیده باشد، دانش هسته‌‌‌ای و ذخایر اورانیوم غنی‌‌‌شده دست‌‌‌نیافتنی ایران این‌‌‌گونه نشده است. از سوی دیگر، ترامپ مردی است که می‌تواند قبل از اینکه حتی صبحانه بخورد، سه بار نظرش را عوض کند.
چه کسی واقعا باور دارد که نتانیاهو به‌راحتی از جنگ دست بکشد؟ طبق گزارش‌‌‌ها، نتانیاهو اکنون در حال سبک سنگین کردن احتمال انتخابات زودهنگام است. شاید او امیدوار است که جنگش با ایران، شکست‌‌‌هایش در 7 اکتبر 2023 و رها کردن گروگان‌‌‌های تحت اسارت حماس را پنهان کند.
در اینجا یک الگو وجود دارد. از ماه مارس، زمانی که نتانیاهو به طور یکجانبه آتش‌‌‌بس غزه را نقض کرد، او به دنبال مطیع کردن این سرزمین بوده است. غیرنظامیان فلسطینی در جنایات مکرر ارتش اسرائیل و شهرک‌‌‌نشینان در اطراف مراکز غذایی غزه و در شهرهای کرانه باختری به ضرب گلوله کشته شده‌‌‌اند. در مکان‌‌‌هایی مانند رفح، تقریبا هر روز «یکشنبه خونین» اتفاق می‌‌‌افتد. در لبنان و سوریه، اسرائیل با مصونیت از مجازات بمب پرتاب کرده است. آسیاب نظامی نتانیاهو هرگز متوقف نمی‌شود. چرا تصور کنیم که او در مورد ایران کوتاه بیاید؟
اکثر مردم از «جنگ‌‌‌های ابدی» که نمونه بارز آنها درگیری‌‌‌های غم‌‌‌انگیز و چندساله غرب در افغانستان و عراق است، ابراز انزجار می‌کنند. نتانیاهو این‌طور نیست. صلح دشمن اوست. جنگ ابدی او را در قدرت، در کانون توجه و دور از زندان نگه می‌دارد. او ادامه جنگ را فرصتی برای افزایش حمایت داخلی و غلبه بر مخالفان خود می‌‌‌داند. خشونت بی‌‌‌پایان برای دموکراسی، قانونی بودن و حکومت‌داری خوب کشنده است و در این مورد، آمریکایی‌‌‌ها نیز باید نگران باشند: ریاست‌جمهوری ترامپ در مسیر مشابهی قرار دارد، با این تفاوت که جنگ ابدی او علیه «دشمن داخلی» است. آنچه نتانیاهو در مورد ایران می‌‌‌خواهد همان چیزی است که قدرت‌‌‌های امپریالیستی همیشه می‌‌‌خواهند: یک کشور همواره ضعیف و تجزیه‌شده که هیچ چالشی برای منافع استراتژیک اسرائیل ایجاد نمی‌‌‌کند و می‌تواند به‌دلخواه مجازات شود. با دنبال کردن حملات سایبری مخفیانه، خرابکاری و ترور، اسرائیل به دنبال آن است که ایران برای مدت نامحدودی تحت کنترل باشد یا حداقل نتانیاهو ممکن است این‌طور محاسبه کند.
ایران بر اساس یک دروغ مورد حمله قرار گرفت (نه اطلاعات آمریکا و نه سازمان ملل ادعای نتانیاهو مبنی بر تسلیحاتی شدن ایران را تایید نکردند) و دولت‌‌‌های اروپایی بمباران را محکوم نکردند. این حقایق فقط بی‌‌‌اعتمادی به غرب را تشدید می‌کند. ایران خواهان لغو تحریم‌‌‌های آمریکاست و ممکن است با مذاکره در مورد این موضوع موافقت کند، اما با توقف فعالیت‌‌‌های هسته‌‌‌ای آینده خود موافقت نخواهد کرد. این کشور همکاری با بازرسان آژانس بین‌المللی انرژی اتمی را به حالت تعلیق درآورده است. تهران ممکن است به مرور زمان درگیری نامتقارن را از سر بگیرد و جنگ‌‌‌های نیابتی منطقه‌‌‌ای را احیا کند.
جنگ برای ترامپ هم تمام نشده است (هرچند، ممکن است او توهم داشتن جایزه صلح نوبل را داشته اما این توهم به پایان رسیده است). او، مانند اوکراین و غزه، نشان داده است که مداخلات عجولانه، بدون فکر و ناآگاهانه‌‌‌اش فقط جهان را خطرناک‌‌‌تر می‌کند. او در صورت شعله‌‌‌ور شدن دوباره جنگ، کنار کشیدن را برای ایالات متحده دشوارتر کرده است. حمله مخفیانه او به ایران (یادآور پرل هاربر) منشور سازمان ملل را نقض کرد و به کشورهای سرکش کمک خواهد کرد تا تجاوز غیرقانونی را توجیه کنند. ترامپ با ادامه کمک و تشویق نتانیاهو، یک جنایتکار جنگی، خود را در معرض پیگرد قانونی توسط دادگاه کیفری بین‌المللی قرار می‌دهد.
ترامپ دیپلماسی چندجانبه را به باد انتقاد گرفته، متحدان اروپایی را به حاشیه رانده و به آنها توهین کرده، به فرستادگان تازه‌‌‌کار تکیه کرده و توصیه‌‌‌های کارشناسان را رد کرده است. بی‌‌‌اعتمادی آشکار و خودخواهی هولناک او، همگی دلایل دیگری هستند که چرا نمی‌توان روی ایالات متحده حساب کرد. جنگ در سراسر خاورمیانه به‌سختی متوقف شده است. ترامپ شانسی برای شکوه آنی داشت اما آن را از دست داد. این جنگ بیهوده و بی‌معنی هیچ دستاورد مثبتی نداشت. به‌ندرت پیش میآید که نیروی قهریه به اهداف مسالمت‌‌‌آمیز دست یابد. نیروی قهریه معمولا مشکلات موجود را تشدید می‌کند و این همان چیزی است که اینجا اتفاق افتاده است. این پیرمرد عصبانی کی سر عقل میآید؟ احتمالا هرگز، مگر اینکه و تا زمانی که دموکرات‌‌‌ها شجاعت به خرج دهند و در مقابل او بایستند.
بازار ![]()